benim
Tyrkisk
| Personlige pronominer på tyrkisk | ||||||
| Nominativ | Akkusativ | Dativ | Lokativ | Ablativ | Possessiv | |
| 1. pers. sing. | ben | beni | bana | bende | benden | benim |
| 2. pers. sing. | sen | seni | sana | sende | senden | senin |
| 3. pers. sing. | o | onu | ona | onda | ondan | onun |
| 1. pers. plur. | biz | bizi | bize | bizde | bizden | bizim |
| 2. pers. plur. | siz | sizi | size | sizde | sizden | sizin |
| 3. pers. plur. | onlar | onları | onlara | onlarda | onlardan | onların |
Adjektiv
benim
Sprogbrug
På tyrkisk er besiddende adjektiver valgfri, men besiddende suffikser er obligatoriske. Brugen af besiddende adjektiver og suffikser sammen resulterer i en vægt på besiddelse.
- araba (bil) → arabam (min bil) / benim arabam (min bil)
- ev (hus) → evim (min hus) / benim evim (min hus)
- fotoğraf (fotografi) → fotoğrafım (mit fotografi) / benim fotoğrafım (mit fotografi)
- okul (skole) → okulum (min skole) / benim okulum (min skole)
- yüz (ansigt) → yüzüm (mit ansigt) / benim yüzüm (mit ansigt)